To 2015-2019 η Ελλάδα ''έχασε'' επιστήμονες, τώρα κινδυνεύει να ''χάσει'' τους αγροκτηνοτρόφους
 |
| Μετά το brain drain έρχεται και το agro drain; |
Ας το πούμε όπως το νιώθει ένας άνθρωπος που βλέπει γύρω του να αλλάζουν όλα και τίποτα να μην γίνεται προς το καλύτερο. Γιατί αυτό που ζούμε, μοιάζει με déjà vu, μόνο που κάθε φορά αλλάζει το… επάγγελμα του Έλληνα που αναγκάζεται να μαζέψει τα πράγματά του και να φύγει για άλλες … πολιτείες.
Τη μία δεκαετία έφευγαν οι νέοι επιστήμονες, τότε το λέγαμε «brain drain» και το είχαμε βαφτίσει σχεδόν φυσιολογικό, λες και είναι νορμάλ να έχεις μια χώρα που μεγαλώνει παιδιά για να τα δουλέψουν άλλες οικονομίες.
Τώρα, στην επόμενη πίστα, βλέπεις φορτηγάκια αγροτών να φορτώνονται με βαλίτσες. Όχι για λαϊκή, για αεροδρόμιο. Όταν οι επιδοτήσεις κάθε χρόνο μειώνονται, όταν το κόστος παραγωγής “χαμογελάει ειρωνικά” από εκεί ψηλά που έχει ανέβει και όταν οι ζημιές από καιρό, ασθένειες και καθυστερήσεις πληρωμών πέφτουν σαν συνεχόμενα χαστούκια, όταν οι εμπορικές τιμές σε βασικά προϊόντα, όπως εσπεριδοειδή, σιτηρά, βαμβάκι “χαροπαλεύουν”, η απόφαση δεν αργεί.
Και έτσι η ύπαιθρος αδειάζει. Όχι με φασαρία, αλλά με μια αθόρυβη, καθημερινή ''αιμορραγία''. Σπίτια που κάποτε είχαν φωνές παιδιών, τώρα έχουν μόνο κουφώματα που τρίζουν στον αέρα. Μαγαζιά που άναβαν φως κάθε πρωί, τώρα μένουν με τα ρολά μισοκατεβασμένα, σαν να ντρέπονται για την εγκατάλειψη.
Και μέσα σε όλο αυτό, ακούς και το άλλο το ωραίο: «Μα δεν πειράζει… θα τους απορροφήσουν άλλοι κλάδοι, τα αστικά κέντρα». Λες και είναι φυσικό επόμενο ο κτηνοτρόφος που μεγάλωσε ζώα μια ζωή να αλλάξει δουλειά.
Λες και είναι επιτυχία μιας χώρας να συμπιέζει τους ανθρώπους της όλους στο ίδιο επαγγελματικό καλούπι. Κι ύστερα, κάποιος σου ψιθυρίζει: μήπως είναι πιο εύκολο να ''ελέγχεις'' τον κόσμο όταν είναι μαζεμένος σε πόλεις, όχι απλωμένος σε χωράφια και βουνά; Και μπορεί να μην ξέρεις αν ισχύει, αλλά δεν γίνεται να μη σου ''γαργαλάει'' την υποψία. Λες να ναι έτσι;
Ε, κάπου εκεί η ειρωνεία γίνεται πίκρα. Γιατί κανείς δεν περίμενε ότι η Ελλάδα θα φτάσει να μην μπορεί να κρατήσει ούτε αυτούς που παράγουν το φαγητό της. Κι όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι τα χωριά δεν ερημώνουν από ατυχία, αλλά από μια αλυσίδα επιλογών που απλώς δεν λειτούργησαν υπέρ τους, τότε σηκώνεις τα χέρια και λες «μα καλά … δεν το βλέπει κανείς;».
Κι όμως το βλέπουν. Το ζουν. Απλώς φεύγουν πριν προλάβουν να πουν κι άλλη κουβέντα.
Πηγή - agronewsbomb.gr